จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อหญิงสาวผู้ถูกตั้งฉายา กามตายด้าน ดันหลงมายุคจีนโบราณมาอยู่ในร่างของ เหอซือเมี่ยว ฮูหยินเอกของ อี้เฟยเทียน ที่ตรอมใจตายเพราะสามีพาอนุมาร่วมอภิรมย์กันบนเตียงนอนของนาง 
          "ว้า!!....ท่ามิชชันนารี ท่านี้มันออกจะธรรมดาไปหรือไม่? อา..ท่านลองให้นางคุกเข่าแล้วหย่งตูด..เอ๊ย!!...หย่งบั้นท้ายขึ้นแล้วท่านคุกเข่าประกบเข้าด้านหลังดูสิ ท่านี้เรียกว่า ด็อกกี้สไตล์ เข้าได้ลึกถึงใจสุดๆ ผู้หญิงชอบ!!" 

        "อ้าว หยุดทำไมเล่า ตามสบายๆไม่ต้องเกรงใจ ข้าไม่รบกวนความสำราญของพวกท่านแล้ว...ถิงถิง!" 

        "จะจะเจ้าคะฮูหยินใหญ่?" 

        "ไปเตรียมม้าให้ข้า" 

        "ม้า? ท่านจะไปที่ใดรึเจ้าคะ? นี่ยามไฮ่แล้ว"ถิงถิงเอียงหน้าสงสัย 

        "ข้าจะไปหาที่นอนไงเล่า" 

        "ที่นอน?" 

        "จิ๊...เจ้าไม่เห็นรึว่าเตียงนอนข้าถูกยึดไปแล้ว" 

        "ละแล้วฮูหยินใหญ่จะไปนอนที่ใดเจ้าคะ?" 

        "หอบุปผาราตรี" 

         ----------------- 

        "สตรีไร้ยางอาย มีสามีแล้วยังไม่สำนึก ยังเที่ยวออกไปนอนค้างอ้างแรมข้างนอก เจ้ายังเห็นข้าเป็นสามีอยู่หรือไม่!!" 

        "สามี?...ฮึๆ..." 

        "เจ้าขบขันอันใด!!?" 

        "สามีงั้นรึ?ไร้ยางอายงั้นรึ? สามีที่กล้าทำเรื่องบัดสีบนเตียงนอนของข้าผู้เป็นภรรยาเอก ใครกันแน่ที่ไร้ยางอาย? ใครกันแน่ที่ควรละอายใจ?" 

        "เจ้า!!"อี้เฟยเทียนพุ่งเข้ามาหมายจะจับนางสั่งสอนแต่นางปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี 

        "อย่าเอามือสกปรกเปรอะเปื้อนคาวราคีมาแตะตัวข้า ข้ารังเกียจ!! แล้วนี่หนังสือหย่าที่ท่านต้องการ ข้าประทับลายนิ้วมือให้ท่านแล้ว...รับไปสิ"นางยื่นหนังสือส่งให้อี้เฟยเทียน 

          แคว้กๆๆ 

           อี้เฟยเทียนฉีกหนังสือหย่าต่อหน้านาง พร้อมกับแสยะยิ้มท้าทายอย่างน่าโมโห 

         "นี่ท่าน!!....ฮึ่ม..."นางสูดลมเข้าแรงๆเพื่อระงับความโกรธแล้วกล่าว "ไม่เป็นไร เพราะข้ายังมีหนังสือหย่าที่ท่านเพียรส่งให้ข้าตลอดหนึ่งปี อีก 364 แผ่น แล้วข้าจะส่งให้ท่านจนกว่าท่านจะยอมรับการหย่าร้างนี้"